197
No i po raz drugi dobiegliśmy do Maryi…
Po pierwszej pielgrzymce biegowej pozostał jakiś niedosyt i chęć żeby znów poczuć biegowe endorfiny i to w słusznej sprawie. Tak to Pan Bóg kieruje naszymi drogami, że w klubie Lider Winnica spotkały się osoby, które mają wspólne cele i pasje: wiarę w Boga oraz pasję do sportu i biegania.
Na efekty nie trzeba było długo czekać. Pierwsza pielgrzymka biegowa została zorganizowana bardzo spontanicznie i już wracając z Niepokalanowa wiedzieliśmy, że to dopiero początek „Biegiem do Maryi”. Na wspólnych niedzielnych treningach zapadła decyzja, że znów pobiegniemy do Matki Bożej. Wybraliśmy Sanktuarium w Sierpcu ze względu na odległość około 100 km od Winnicy. Już kilka miesięcy temu zaplanowaliśmy, że biegniemy w pierwszą sobotę maja. Wtedy nikt nie przypuszczał, że wybuchnie wojna na Ukrainie, kiedy tak się stało jednogłośnie postanowiliśmy pobiec do Maryi aby prosić o pokój.
Każdy z uczestników miał świadomość, że taka pielgrzymka to nie tylko miłe spotkanie ze znajomymi, ale również trud i wysiłek przebiegnięcia wyznaczonych odcinków. Kilku śmiałków podjęło decyzję o przebiegnięciu całego dystansu, reszta miała wspierać naszych ultramaratończyków biegnąc w damskiej i męskiej sztafecie w odcinkach podzielonych po około 5 km. Na wspólnych treningach biegowych i w prywatnych rozmowach snuliśmy marzenia o tym kto jaki dystans pokona, jakim tempem, o której dotrzemy do Sierpca. Mieliśmy dużo planów i pomysłów, ale to co się wydarzyło 7 maja 2022 przerosło je wszystkie.
Dla 20 pątników ten dzień rozpoczął się o godzinie 3 w nocy u stóp Matki Bożej Pocieszycielki Strapionych w Winnicy. Po odmówieniu „Pod Twoją obronę” wyruszyliśmy w drogę do Sierpca. Pierwsze kilometry pokonywaliśmy w ciemną i chłodną noc, ale atmosfera wokół biegu i emocje pomiędzy uczestnikami były ciepłe i bardzo serdeczne. Około godziny 9 rano pokonaliśmy połowę drogi i już wtedy kilku uczestników przebiegło najwięcej kilometrów w swoim życiu. Pomimo ogromnego zmęczenia, bólów kolan, stawów, mięśni każdy chciał biec więcej niż wyznaczony odcinek.
Każdy kolejny odcinek wymagał coraz więcej poświęcenia, złamania samego siebie i pokonania ograniczeń swojego ciała. Im bliżej do Sierpca tym mniej było wypowiadanych słów podczas biegu, więcej modlitwy, walki o każdy krok i ogromna satysfakcja z kolejnych przebiegniętych kilometrów. Wszyscy walczyliśmy razem, ramię w ramię, jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Na przystankach kiedy czekaliśmy na kolejnych uczestników nie było słychać narzekania, tylko słowa motywacji, wsparcia i ogromnej radości że robimy coś dobrego razem. Podczas tego wspólnego trudu stworzyliśmy małą wspólnotę, każdy chętnie robiły innym kawę, herbatę, podał wodę, batona, podzielił się kanapką, pomógł wejść do autokaru.
Ostatnie 2,6 km przebiegliśmy wszyscy razem i tu czekała nas wyjątkowa niespodzianka: na powitanie naszej grupy zabrzmiały dzwony sierpeckiego Sanktuarium. Udało się! Dobiegliśmy o godzinie 17:30 i po ponad 14 godzinach wysiłku mogliśmy wspólnie uklęknąć i pomodlić się przed wizerunkiem Matki Bożej Niezawodnej Nadziei.
Ksiądz proboszcz Marek Tomulczuk przywitał nas serdecznym słowem, poprowadził krótką modlitwę i zaprosił do siebie na poczęstunek, a nawet zapewnił miejsce, gdzie mogliśmy się umyć. Z całego serca dziękujemy za tak życzliwe przyjęcie, które przerosło wszelkie oczekiwania.
To był wyjątkowy czas, wyjątkowi ludzie i wyjątkowe chwile, które na długo zostaną w naszej pamięci. Każdy z uczestników dał z siebie wszystko, a nawet dał więcej niż się spodziewał. Każdy krok, który przybliżał nas do Maryi to był nasz dar w intencji pokoju, w intencji naszych bliskich i nas samych. To nie był czas relaksu i odpoczynku, ani nawet czas sportowych wyzwań. To był czas bólu, potu i poświęcenia. To była trudna droga, ale nie byliśmy na niej sami i po tej pielgrzymce pozostało w naszych sercach to cudowne uczucie wsparcia z nieba, radości i spełnienia.
Edyta Kucharczyk
